Zmieniamy się: miasto i ja wraz z nim

-

Dzisiejszy post będzie zgoła inny od poprzednich. Muszę Wam coś wyjaśnić i ustalić pewne ważne kwestie.

Zbliżamy się do momentu, w którym moje zbieranie autografów przemienia się w pasję. Siłą rzeczy tych podpisów z upływem czasu dostaję coraz więcej. Druga sprawa - jesteśmy już w roku 2013, mam czternaście lat - DORASTAM. A to prowadzi do pewnych zmian w moim życiu. Jakich? Już tłumaczę:

W 2013 roku trochę bardziej otworzyłam się na ludzi i zaczęłam spoglądać na kulturę, a konkretnie na to co się dzieje w moim mieście (Wrocław, jakby ktoś jeszcze nie wiedział). Nie żebym się nie interesowała wcześniej, ale w tym okresie dostałam z racji wieku trochę więcej wolności, mogłam bardziej "wtopić się" w energię mojego miasta, być bardziej aktywna, zacząć mocniej korzystać z atrakcji i wydarzeń które mi to miasto proponuje.

 Dlaczego właśnie 2013 był dla mnie rokiem przełomowym? Założę się, a nawet JESTEM PRZEKONANA, iż każdy z Was choć raz słyszał, że w roku 2016 Wrocław będzie Europejską Stolicą Kultury. Dla Was to tylko frazes, a dla mieszańców Wrocławia - wielka zmiana. I wielkie wyróżnienie. Od 2013 roku przez kolejne 3 lata, Wrocław w ekspresowym tempie zaczął się remontować, zmieniać, zielenić , "ładnieć"... Jednym słowem - udawać, że jest pięknym i idealnym miastem do życia. I przede wszystkim - że KULTURA i wydarzenia z nią związane są na porządku dziennym. Nie żeby wcześniej kultury w ogóle nie było. Po prostu nagle ilość wydarzeń zaczęła rosnąć na niespotykaną wcześniej skalę. Bycie nastolatką wreszcie zaczęło się opłacać. Miałam trochę więcej upragnionej wolności i możliwości bycia samodzielną. Mogłam poznać lepiej miasto w którym się wychowałam i zaczęłam przesiąkać tą atmosferą, pełną kultury. Pokochałam muzea, wystawy, zaczęłam chodzić na koncerty, uczestniczyć w ciekawych eventach i korzystać z wydarzeń kulturalnych wszelkiego rodzaju.

. Teraz przechodzę nareszcie do sedna. Jedną z konsekwencji nadania Wrocławiowi zaszczytnego tytułu Europejskiej Stolicy Kultury było jak już wspomniałam wynalezienie całej masy wydarzeń kulturalnych w mieście. Część z nich zachowała się tu do dziś, część przepadła gdy tylko tytuł EST w 2017 przejęły od nas kolejne miasta (zdaje się, że Danii i Cypru, ale mogę się mylić).

Jednym z wydarzeń, które rozpoczęły się w 2013 i trwają do dziś (wrocławianie je kochają, co widać po corocznej frekwencji) jest Europejska Noc Literatury. Raz do roku, a czasem nawet częściej przyjeżdża naprawdę dużo polskich artystów (dziesięciu) do Wrocławia. Każdy z nich czyta jakiś tekst europejski (z reguły fragment książki) dobrany według ogólnego klucza, co roku innego. Trzeba tu nadmienić, że czytania odbywają się niedaleko siebie, z reguły w jednej dzielnicy.
Słuchasz jednego przez piętnaście minut, potem za pomocą mapki szukasz kolejnego miejsca, lecisz tam, słuchasz... i tak dziesięć razy. Fajnie nie? No ale dobrze..

Chodzi mi o to, że teraz już DOCHODZIMY DO MOMENTU, W KTÓRYM OD CZASU DO CZASU ZDARZY MI SIĘ WZIĄĆ WIELE AUTOGRAFÓW NA RAZ. Długo myślałam czy przy okazji opisywania autografów zdobytych podczas jednego wydarzenia pokazać je wszystkie w jednym poście, czy każdy omawiać osobno. Ostatecznie decyduję się na drugą opcję, bo każdy z autografów zasługuje na osobną opowieść.

wrocławski rynek w 2016 roku































Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Pierwsza wizyta w Teatrze Współczesnym, spotkanie z Katarzyną Dąbrowską

-
Obraz
Jeszcze zanim dojdziemy do samej sztuki. Fani Katarzyny Dąbrowskiej pewnie pamiętają, że pod koniec września 2015 roku na premierze filmu pt. "Król życia" Pani Kasia pojawiła się z ręką w gipsie. Różne portale internetowe przez moment spekulowały co się stało, jednak niczego pewnego się nie dowiedzieliśmy. W dniu w którym pojechałam do Teatru Współczesnego, wciąż nosiła ten gips. Zastanawiałam się jaki wpływ będzie to miało na sztukę - pamiętajcie, że "Najdroższy" to współczesna komedia, a ten gatunek ma to do siebie, że można czasem odrobinę zmienić tekst. Gdy usiadłam na swoim miejscu do sali weszła moja mama. Wtedy ja, głośno i wyraźnie oznajmiłam (a właściwie wydarłam się na całą salę) żeby wyłączyła telefon. Ten sposób wypracowałyśmy razem gdy jeszcze byłam w przedszkolu - gdy tak wrzasnę niby tylko do niej, inni ludzie przypominają sobie o telefonach i je wyciszają. Nie wszyscy oczywiście, ale przynajmniej część. Godzina 19:00, w całym teatrze r...
Czytaj więcej

Szukajcie a znajdziecie

-
Obraz
Moment, w którym wyszłam z dworca i zobaczyłam Pałac Kultury pamiętam doskonale do dziś. Powoli obracałam się podziwiając widok jaki się przede mną ukazał. Stanęłam, zamknęłam oczy i wsłuchiwałam się w odgłosy ulicy. Trudno mi to wyjaśnić, ale ja już wtedy wiedziałam, że to miasto przyjęło mnie z otwartymi ramionami. Byłam pewna, że spotka mnie tu mnóstwo pięknych chwil. Przestałam się bać, że cokolwiek pójdzie nie tak.  Mama potrząsnęła mną i wyrwała z tego dziwnego stanu w jakim się przez chwilę znalazłam. Oczywiście po drodze miałyśmy mnóstwo problemów, związanych z dojazdem do ciotki, ale udało się. Około północy zmęczona nadmiarem wrażeń, zasnęłam. Nie ma co, Pałac Kultury na żywo robi piorunujące wrażenie  Pierwsze dni października tamtego roku były wyjątkowo ciepłe i słoneczne. Tylko  dwa dni dzieliły mnie od spektaklu w teatrze współczesnym. Spędziłam je głównie na spacerowaniu po Łazienkach i najpiękniejszych dzielnicach Warszawy W pew...
Czytaj więcej

Spotkanie za jeden uśmiech

-
Obraz
Tak jak wspominałam, starsi, zasłużeni w polskim kinie aktorzy podczas gali otwarcia Festiwalu Aktorstwa Filmowego dostają nagrodę za osiągnięcia życia - Złotego Szczeniaka. W 2015 roku aktorką, która dostała to wyróżnienie była Maja Komorowska. Z tej okazji w Kinie DCF zorganizowany został specjalny pokaz filmu Cwał z 1996 roku, w którym główną rolę zagrała właśnie Pani Maja. Po pokazie miało odbyć się z nią spotkanie. Bardzo stresowałam się tym wydarzeniem, ponieważ miałam być na nim sama, bez mamy czy przyjaciółki, które mogłyby powstrzymać moje nerwy na wodzy.  Jeśli czytaliście poprzednie wpisy wiecie dobrze, że nie radziłam sobie zbyt dobrze sama - musiałam mieć kogoś do pomocy. Wtedy jednak nie miałam i to czy zdołam wziąć autograf i zamienić parę zdań z aktorką zależało wyłącznie ode mnie. Maja Komorowska jest mi bardzo bliska. Kiedy miałam pięć lat obejrzałam pierwszy raz Wesele Andrzeja Wajdy z 1972 roku, w którym Pani Maja zagrała Rachelę. Od tego czasu ją uwielbi...
Czytaj więcej