Pójdę boso - o koncercie zespołu Zakopower

-

Moja rodzina mieszka w małym miasteczku w górach. Przyjeżdżam tam w każde wakacje. Piszę Wam o tym dlatego, że właśnie podczas tego wypoczynku w moim rodzinnym miasteczku zdobyłam swój kolejny autograf.

Kojarzycie może piosenkarza Sebastiana Karpiela-Bułeckę? W 2011 roku wydał płytę. Została ona świetnie przyjęta przez publiczność, głównie za sprawą piosenki pt. Boso (pamiętacie? we wszystkich stacjach radiowych przez pewien czas słychać było tylko: "i dopiero gdy/zawoła Bóg, to pożegnam wszystkie te rzeczy i znów/pójdę boso/ pójdę boso/pójdę boso/pójdę booooso!")
Uwielbiałam tą piosenkę. Gdy tylko dowiedziałam się, że w rodzinnym miasteczku ma odbyć się festyn na którym swój koncert zagra „Zakopower” od razu wiedziałam, że tam się wybiorę. Powiedziałam sobie, że zabiorę na niego całą rodzinę. Wiedziałam, że nawet mimo sprzeciwów muszą tam być ze mną.

To był dokładnie 23 sierpnia 2011 roku. Na festyn przybyły tłumy. Już na dwie godziny przed zapowiedzianym koncertem, pod sceną ustawili się pierwsi fani. W tym i ja, przy samej barierce, tak, że miejsce wystąpienia zespołu miałam na wyciągnięcie ręki.
Prawdę mówiąc niewiele z tego pamiętam. Był tłum i straszny ścisk wokół. W powietrzu unosił się zapach kiełbasek. Ciągle dochodzili nowi ludzie. Całe szczęście, że już wtedy umiałam się umiejętnie rozpychać i walczyć o swoje. Pomimo usilnych prób nikt nie zabrał mi mojego miejsca pod sceną 😉
Jak było na samym koncercie? Zakopower śpiewał utwory z najnowszej płyty, ludzie jedli, śmiali się, rozmawiali... Aż nareszcie, nadeszła pora na "boso". Tego nie zapomnę! Nie wiem, ile dokładnie było tam osób, ale podejrzewam, że z kilkaset. I ci wszyscy ludzie ŚPIEWALI. Czułam się wtedy niesłychanie szczęśliwa, tak jak wtedy na koncercie Turnaua (o którym opowiadałam Wam całkiem niedawno). Śpiewaliśmy wszyscy razem. Uwielbiam takie momenty na koncertach! 
To był naprawdę fantastyczny, warty zapamiętania moment.

 Potem, dotkliwie i gwałtownie doświadczyłam tego, co doskonale zna każdy łowca autografów, a mianowicie - wyścig po autograf

Trudno to opisać, ale spróbujcie to sobie chociaż wyobrazić. Piosenkarz schodzi ze sceny... I nagle czujesz jak ktoś nadepnął ci na stopę a ktoś inny wbił łokieć w twój brzuch. Wtedy orientujesz się, że kilkaset osób chce się dostać do wokalisty i zaczynasz iść (właściwie trudno to nazwać chodzeniem, to istny tor przeszkód). Kiedy już jesteś praktycznie u celu dodatkowo obrywasz jeszcze czyjąś torebką.

Tak to mniej więcej wyglądało. Notatnika nie miałam ze sobą, ale pożyczyłam wcześniej zeszyt od kuzynki. Trzymałam go wraz długopisem przy sobie. Ten zeszyt plus długopis przezornie wyciągnęłam jeszcze podczas koncertu, Jak się okazało słusznie, bo przy tym tłoku jaki tam panował, nie miałabym szans wyjąć czegokolwiek z plecaka. A co było dalej? Jakoś udało mi się dotrzeć do Pana Sebastiana (pamiętam, że przede mną były jakieś dwie nastolatki, które zamęczały go robieniem milionów zdjęć).  Kiedy już udało mi się do niego podejść, powiedziałam "dziękuję, uwielbiam piosenki z najnowszej płyty i cieszę się, że mogłam je usłyszeć na żywo". Pan Sebastian zapytał jak mam na imię, i wpisał mi się do zeszytu. Byłam grzeczną dziewczynką, nie chciałam go już dłużej męczyć i nie poprosiłam o wspólne zdjęcie. Wycofałam się i pobiegłam wraz kuzynką puszczać bańki mydlane oraz dalej bawić się na festynie.
Znów nie miałam przy sobie moje notatnika tylko kolonijny zeszyt. Na szczęście pamiętałam, żeby wkleić

 

Po długich poszukiwaniach udało mi się znaleźć zdjęcie z tamtego koncertu (zdjęcie ze strony internetowej esanok.pl)




Nigdy później nie byłam na koncercie zespołu Zakopower co wcale nie oznacza, że więcej nie spotkałam Pana Sebastiana... 😉



























Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Pierwsza wizyta w Teatrze Współczesnym, spotkanie z Katarzyną Dąbrowską

-
Obraz
Jeszcze zanim dojdziemy do samej sztuki. Fani Katarzyny Dąbrowskiej pewnie pamiętają, że pod koniec września 2015 roku na premierze filmu pt. "Król życia" Pani Kasia pojawiła się z ręką w gipsie. Różne portale internetowe przez moment spekulowały co się stało, jednak niczego pewnego się nie dowiedzieliśmy. W dniu w którym pojechałam do Teatru Współczesnego, wciąż nosiła ten gips. Zastanawiałam się jaki wpływ będzie to miało na sztukę - pamiętajcie, że "Najdroższy" to współczesna komedia, a ten gatunek ma to do siebie, że można czasem odrobinę zmienić tekst. Gdy usiadłam na swoim miejscu do sali weszła moja mama. Wtedy ja, głośno i wyraźnie oznajmiłam (a właściwie wydarłam się na całą salę) żeby wyłączyła telefon. Ten sposób wypracowałyśmy razem gdy jeszcze byłam w przedszkolu - gdy tak wrzasnę niby tylko do niej, inni ludzie przypominają sobie o telefonach i je wyciszają. Nie wszyscy oczywiście, ale przynajmniej część. Godzina 19:00, w całym teatrze r...
Czytaj więcej

Szukajcie a znajdziecie

-
Obraz
Moment, w którym wyszłam z dworca i zobaczyłam Pałac Kultury pamiętam doskonale do dziś. Powoli obracałam się podziwiając widok jaki się przede mną ukazał. Stanęłam, zamknęłam oczy i wsłuchiwałam się w odgłosy ulicy. Trudno mi to wyjaśnić, ale ja już wtedy wiedziałam, że to miasto przyjęło mnie z otwartymi ramionami. Byłam pewna, że spotka mnie tu mnóstwo pięknych chwil. Przestałam się bać, że cokolwiek pójdzie nie tak.  Mama potrząsnęła mną i wyrwała z tego dziwnego stanu w jakim się przez chwilę znalazłam. Oczywiście po drodze miałyśmy mnóstwo problemów, związanych z dojazdem do ciotki, ale udało się. Około północy zmęczona nadmiarem wrażeń, zasnęłam. Nie ma co, Pałac Kultury na żywo robi piorunujące wrażenie  Pierwsze dni października tamtego roku były wyjątkowo ciepłe i słoneczne. Tylko  dwa dni dzieliły mnie od spektaklu w teatrze współczesnym. Spędziłam je głównie na spacerowaniu po Łazienkach i najpiękniejszych dzielnicach Warszawy W pew...
Czytaj więcej

Spotkanie za jeden uśmiech

-
Obraz
Tak jak wspominałam, starsi, zasłużeni w polskim kinie aktorzy podczas gali otwarcia Festiwalu Aktorstwa Filmowego dostają nagrodę za osiągnięcia życia - Złotego Szczeniaka. W 2015 roku aktorką, która dostała to wyróżnienie była Maja Komorowska. Z tej okazji w Kinie DCF zorganizowany został specjalny pokaz filmu Cwał z 1996 roku, w którym główną rolę zagrała właśnie Pani Maja. Po pokazie miało odbyć się z nią spotkanie. Bardzo stresowałam się tym wydarzeniem, ponieważ miałam być na nim sama, bez mamy czy przyjaciółki, które mogłyby powstrzymać moje nerwy na wodzy.  Jeśli czytaliście poprzednie wpisy wiecie dobrze, że nie radziłam sobie zbyt dobrze sama - musiałam mieć kogoś do pomocy. Wtedy jednak nie miałam i to czy zdołam wziąć autograf i zamienić parę zdań z aktorką zależało wyłącznie ode mnie. Maja Komorowska jest mi bardzo bliska. Kiedy miałam pięć lat obejrzałam pierwszy raz Wesele Andrzeja Wajdy z 1972 roku, w którym Pani Maja zagrała Rachelę. Od tego czasu ją uwielbi...
Czytaj więcej